Ik weet het want elke keer als ik bij mensen kom die net iemand hebben verloren 
die hen zo lief is, voel ik de drang om hen te helpen. Ik wil luisteren naar hun verhaal, wat ging er vooraf aan het overlijden? Van wie gaat men afscheid nemen, was er veel zorg, was het plotseling?
Door de dagen heen leer ik de mensen beter kennen en ook hoe de relatie was tussen de overledene en de nabestaanden. Bijzondere en mooie verhalen, verhalen van echte mensen die hun leven hebben geleefd zoals het hen is overkomen. Verhalen van mensen die keuzes moesten maken, van mensen die hebben gevochten tegen hun grote vijand die ziekte heet.
Dan volkomen onverwacht ben ik daar waar ik het verhaal al ken. Afscheid nemen moet ik nu ook zelf. Iemand met hetzelfde bloed in haar aderen als het mijne moet haar liefste loslaten. Zij vraagt mij haar te helpen door deze zware tijd, ze weet dat ik het met liefde wil doen…maar wat doet mijn hart pijn.
Het is fijn dat ik dicht bij haar mag zijn, momenten van alleen maar elkaar vasthouden. Soms afstand nemen zodat zij alleen kan zijn met haar grote liefde. Helpen bij alle stapjes die gezet moeten worden naar het moment dat het afscheid definitief is.
De knop om, regelen en bellen, afspraken maken met mensen er omheen. Soms zo in de regelmodus, want het moet goed zijn en passen bij haar en hem en de kinderen.
Haar gadeslaan terwijl ze praat, mijn hart gaat naar haar uit. Ik wil haar helpen, haar verdriet wegnemen… maar het kan niet. Dat is van haar en ik zie haar en ik voel de pijn. Mijn hart loopt over als ik alleen ben en ik huil om haar en hem die ik ook moet missen.
De dag van het afscheid, momenten van er dichtbij zijn, even een omhelzing, dan weer de afstand, want het moet mooi en ordelijk gebeuren.
Ik loop mee voor haar uit, hij wordt op schouders gedragen door hen die hem hebben liefgehad. Zij, omringt door haar zussen, loopt de weg naar het graf. Ik sta er bij en moet zijn lichaam aan de aarde toe vertrouwen. Ik weet: dit moment is zo definitief en ik wil het uitstellen… maar alles gaat door. Zo is het immers afgesproken en ik wil dat alles gaat zoals ís afgesproken.
De uitvaart is voorbij, het is goed verlopen, precies zoals we hadden besproken. Lieve woorden, mooie liederen, speciaal voor hem gezongen! Men sprak hun waardering en liefde voor hem uit en zij zat erbij, nam het in zich op. Maar zij miste op dat moment de enige die haar troosten kon.
Voor mij is het deze keer niet voorbij, de rouw en het verdriet zit ook in mij. Zij blijft in mijn leven. Nu geen afscheid en woorden van dank en veel sterkte gewenst en ik ga weer door.
Nee, dit beroep doe je niet zomaar, dit is een hart-zaak. Ik ben dankbaar dat ik dit voor jou mocht doen, maar liever had ik dit nog jaren willen uitstellen. Maar omdat jij het bent, mijn lieve zus en omdat ik van je hou heb ik het kunnen doen.
Dat ik dit met mijn hart heb gedaan is een weten…