Ik loop voor de muziek uit, ja…letterlijk dan, trompetten schetteren hun vrolijke muziek in mijn oren en er wordt in een prettig ritme getrommeld. Daar achter rijdt een rouwauto en daar weer achter een familie in fleurige kleding die swingend meelopen. Langs de weg staan mensen te kijken en mobiels worden omhoog gehouden.
Het lijkt bijna normaal, ik doe mijn werk zoals ik dit altijd doe en we lopen in een stoet van het uitvaartcentrum naar de begraafplaats.
Maar daar aangekomen is het ineens niet meer normaal…er wordt geteld, komen er niet te veel mensen mee? In de aula staan precies 30 stoelen en helaas voor mij, ik moest blijven staan want er was voor mij geen stoel meegerekend. Dat wordt na de wandeling die ik achter de rug had, na een dienst blijven staan, na weer lopend naar een graf weer lopend terug naar het uitvaartcentrum, een uitdaging voor mijn voeten. Tsja, dat is nu eenmaal een bijzaak in het werk dat ik doe.
Nee het is verder niet normaal, zodra de begrafenis achter de rug is moeten alle mensen het terrein weer verlaten, het eten dat zij wilden uitdelen mag pas buiten de poort opgegeten worden. Nee, niet samen nog even met elkaar knuffelen en napraten. Nee, geen hand op mijn arm leggen om te bedanken voor de goede zorgen. Blijf niet te dicht bij elkaar staan, het kan zomaar samenscholing zijn…ik voel met zo onprettig hierbij.
Het is mooi om in deze periode de families bij te mogen staan en er voor te zorgen dat er toch liefdevol en waardig afscheid genomen kan worden van een geliefde. Maar het is nu niet normaal…
Werken in de uitvaart, er wordt via reclamecampagnes aandacht gegeven aan de mensen die in de uitvaartbranche werken. Want ook zij werken hard in tijden van corona, net als de zorgsector.
Het is aardig dat daar aandacht aan wordt gegeven, maar ik heb er toch een beetje moeite mee dat er voor speciale branches bijzondere aandacht komt. Natuurlijk er wordt hard, extra hard gewerkt en dat gebeurt met liefde.
De afgelopen maand met het prachtige weer hadden de terrassen vol kunnen zitten. De strandtenten hadden grote omzetten kunnen draaien, de avonden hadden veel restaurants en eetcafés het heel druk kunnen hebben…hoe graag hadden de mensen daar hard willen werken. Want ook zij hebben voor dit werk gekozen en willen met liefde hun gasten verzorgen.
Dan hebben we het nog niet over de campings en bungalowparken…en zo kunnen we toch doorgaan: kappers, schoonheidsspecialisten (ik mis ze heel erg en mijn haar en huid ook), fysiotherapeuten, net startende zelfstandige ondernemers die gepassioneerd waren begonnen en nu niets kunnen beginnen.
Wat zouden deze mensen allemaal heel hard willen werken, maar ze mogen het nu niet.
Ik vind dat erg verdrietig voor hen en wil ze graag een hart onder de riem steken.
Is eigenlijk niet iedereen getroffen door het virus, hebben we niet allemaal wereldwijd te maken met iets wat we niet in de hand hebben. Waar we allemaal beseffen dat het boven onze petten gaat?
Het is goed bedoeld en lief dat er extra aandacht is voor bepaalde sectoren, maar alstublieft laten we iedereen meenemen in die extra aandacht. Iedereen heeft dat nodig, dat hebben we nu toch wel beseft.
Dus: Voor iedereen een diepe buiging in deze moeilijke tijd want we moeten er toch met elkaar doorheen en het samen doen!