Onder een strakblauwe lucht en stralende zon loop ik met man en vrienden het Vigeland park binnen in Oslo.
Ik heb een bewogen werk periode achter de rug en het is fijn om er even tussenuit te zijn en mijn hoofd wat te legen. Ik dacht, ik ga beelden bewonderen, kijken naar de kunst van handen die zo scheppend bezig zijn geweest.
Wat ik niet had verwacht gebeurde daar: Ik stond daar bij de beelden en keek ernaar en de beelden spraken tegen mij, en ik ervoer de emotie die zij uitbeelden.
Ik zag het ontstaan van de mens, van baby naar peuter dat opgroeide tot tiener, puber en jongvolwassene. Het flirten van het meisje met de wapperende haren naar de stoere jongen.
Er kwam liefde, verbinding en geboorte en toen stond ik voor het beeld dat mij zo enorm raakte. Een kindje, binnen in de beschermende kring van armen van de ouders. Zij die vol verwachting naar dat kindje uitkeken en het nu met liefde omringen. Het overvalt mij want ik denk aan de jonge ouders die pas geleden hun kindje moesten afstaan. De vrouw ken ik al zo lang, vroeger was ze met mijn dochter een poppenmoedertje. Nu is ze zelf moeder geworden, maar vanaf het begin waren er zorgen om het kindje. Als een leeuwin vocht zij samen met haar man voor hun kindje, dag in dag uit omringden zij het met alle liefde die in hun was. Maar in die liefde moesten ze hun kindje loslaten. Ze vroegen mij hen te helpen maar het voelt zwaar, hun pijn als straks hun armen leeg zijn.
Mijn hart huilt als ik dat beeld zie en dan zie ik een ander beeld dat spreekt: je verdriet kan ik niet wegnemen, maar een troost kan ik wel zijn. Zo liefdevol buigt de ene persoon zich over de ander, het zegt, je bent niet alleen. Stil werd ik ervan en ik luisterde naar hun verhaal. Verder lopend worden de mensenbeelden ouder, ik zie twee vrouwen één met de arm om de schouder van de ander. Herkenning van vriendschap, mijn vriendin en ik, al 50 jaar vrienden en we voelen beiden de vriendschap die deze beelden vertellen.
Weer verder zitten daar bejaarde mensenbeelden, gebogen door het leven, sommige nog samen, anderen alleen. Ik voel weer hoe het doorgaat in het leven, samen oud worden maar dan moet je verder zonder je geliefde. Dat maak ik ook mee in mijn werk, een gevoel van vrede omdat men hun geliefde rust gunt. Maar ook een gevoel van een groot gemis, het gat dat is geslagen.
Uiteindelijk staan we voor de cirkel van het leven het begin en het einde, eindeloos doorgaan. Ergens zijn wij en zullen wij ook weer gaan.
Wat was ik verrast, even een bezoekje aan een beeldentuin…en het leven kwam aan mij voorbij. Dat beelden zo kunnen spreken…..het maakt mij stil.