Ik leg mijn hand op de hand van mijn man we kijken elkaar aan en genieten van de zon op onze huid. De wind speelt met mijn haar en we lachen naar elkaar,
samen op vakantie, steeds weer na een paar dagen vertrekken we
andere sferen, andere beelden, andere geuren.
Zo kostbaar, deze tijd voor ons samen, alleen wij. Aan de horizon verdwijnt het eiland waar we zo hebben genoten. Mensen ontmoet, fijne gesprekken met hen die daar wonen en werken. De geuren van kruidige struiken, de smaak van olijven en frisse wijn.
We draaien ons om en zien al vaag de contouren van een ander eiland,
de witte huisjes op de rotsen schitteren in het zonlicht het roept ons een welkom toe we zijn vol verwachting. We zien de zon ondergaan, een rode bol die de lucht violet laat kleuren hij verlaat ons maar begroet elders weer de dag.
Weer een boot die ons naar een ander eiland brengt, bergen, kleine weggetjes waar we overheen rijden. Kleine dorpjes, schots en scheef en smalle steegjes. Vanuit een hoogte neerkijken op het spoor van de weg de huisjes en verderop de eindeloos blauwe zee.
Weer thuis zie ik de foto’s en besef dat we ze weer hebben gemaakt: herinneringen van ons samen, kostbaar en waardevol.
Door mijn werk besef ik hoe belangrijk het is om herinneringen te hebben.
Ze worden vaak getoond bij een afscheid en dan voel ik de pijn van verlies,
het niet meer samen, geen herinneringen meer maken. Daarom maken wij ze, zolang het ons gegund wordt en zijn we dankbaar, want wij krijgen nog de tijd!