Het is mei, ik ben als starter in de uitvaart begonnen en mijn advertorial zal vandaag in de krant staan. Ik sla de bladzijden snel om en ja hoor daar kijk ik naar mijn eigen gezicht. Dat is best vreemd, ik zie mezelf elke dag in de spiegel, maar naar jezelf in de krant kijken is echt heel anders. 
Maar ja, over de foto waren we het eens dus daar is niets meer aan te doen: what you see is what you get, denk ik dan maar.
Het verhaal is mij ook bekend, tsja ik heb er honderd keer naar gekeken: kan het zo wel in de krant? Je zit vast aan het aantal woorden en toch wil je alles van belang geschreven hebben.
Ik vraag me af of mensen die ik ken het ook lezen, zou ik reacties krijgen?
Op een moment diezelfde dag als ik het niet verwacht gaat mijn telefoon. Het is voor mij een vreemd nummer. Er gaat een scheut door mijn lijf heen…..het zal toch niet….? Ik kuch even flink en dan neem ik de telefoon met mijn professionele stem op: De Graaff Uitvaartverzorging, met Anneke de Graaff, goedemiddag. Voor het eerst dat ik zo opneem en het klinkt nog wel onwennig hoor.
Ik krijg een man aan de telefoon die vertelt dat hij al lange tijd ziek is en niet veel meer kan. Nog steeds wacht ik gespannen af, wat wil deze man? Heeft hij me al nodig, wil hij een gesprek met mij?
De aap komt al snel uit de mouw: de man spaart pennen van uitvaartverzorgers….hij heeft er al heel veel en vraagt of ik ook een pen aan hem wil geven.
Ik moet eerst even diep ademhalen en eigenlijk ook lachen. Maar dat lachen kan natuurlijk niet, ik vind het aandoenlijk dat deze man dit vraagt. Op mijn vraag hoe hij aan mijn telefoonnummer komt zegt hij dat hij mijn stuk in de krant heeft gelezen. Hij vond het een mooi stuk. Daar bedank ik hem voor en ik vind het leuk dat hij mijn artikel heeft gelezen. Gelukkig begrijpt hij het, als ik hem uitleg dat ik echt nog maar net begonnen ben en nog geen pennen heb. Maar, vraagt hij, mag ik u dan later nog eens bellen of u dan inmiddels pennen hebt? Natuurlijk, u mag me altijd bellen. We praten nog even en dan wenst de man mij maar veel cliënten toe, want ja dat is tenslotte mijn business, zegt hij.
Nu is het augustus, ik heb inmiddels wat meer ervaring en het loopt wel aardig. De mensen weten me te vinden en ik heb mooie gesprekken. Ondertussen heb ik ook pennen laten drukken en die zijn nu binnengekomen. Gelukkig heb ik het telefoonnummer van de man bewaard en ik belde hem op. 
Hij was aangenaam verrast dat ik hem belde en ik vroeg of ik langs mocht komen om de pennen aan hem te overhandigen. Natuurlijk mag ik dat en zo kwam het dat ik op een middag bij hem aan de deur stond. We schudden elkaar de hand en ik overhandigde hem de pennen. Hij was er zo blij mee, dit is het enige waar hij nog zijn plezier uit haalt, het verzamelen van uitvaartpennen. Ik vertelde hem dat hij mijn eerste beller was en ik dat best spannend vond. Maar de eerste beller vergeet je nooit, daarom sta ik nu hier bij u. Hij vond dat erg leuk en waardeerde dit zeer. Goed dat je telefoonnummer er ook op staat zegt hij. Dan weten we je altijd te vinden.
…..kijk en dat vind ik nu weer heel fijn!